Nowe Rozdanie
Lech miał ostatnią szansę na mistrzostwo, ale jej nie wykorzystał. Teraz okazuje się, że będzie miał być może ostatnią szansę ponownie, ale na udział w europejskich pucharach. Konsekwencje tego stanu rzeczy poniesie Mariusz Rumak, którego los i tak pewnie był już przesądzony gdy w grudniu ogłoszono, że znowu zostanie trenerem Kolejorza. W mediach przewijały się różne nazwiska jego następców, od trenerów doskonale nam znanych jak Nenad Bjelica czy Jan Urban, po Pascala Jensena, Kostę Runjaicia oraz jak się okazało-Nielsa Frederiksena, który w czerwcu obejmie ster w Lechu. Wokół trenera narosło już wiele skrajnych opinii, natomiast ja pochylę się nad jego postacią, bo jest to trener ciekawy, wobec którego można mieć wiele nadziei, ale również i obaw.
Mistrz Danii
(Źródło zdjęcia-Getty Images)
Kiedy spojrzy się na CV Duńczyka od razu rzuca się w oczy jedyne trofeum jakie udało mu się zdobyć w trenerskiej karierze-niespodziewane mistrzostwo Danii z Broendby w sezonie 20/21. Reszta nie wygląda już tak kolorowo. Frederiksen prowadził Lyngby (2009-2013), Esbjerg (2013-2015), kadrę Danii U21 (2015-2019), oraz Broendby (2019-2022). Z pierwszym z wymienionych klubów udało mu się awansować do Superligi, a po 2 latach z niej spaść. Po sezonie spędzonym na zapleczu duńskiej ekstraklasy trafił do Esbjerga, gdzie zaliczył naprawdę udany pobyt. W pierwszym sezonie najpierw wyeliminował francuskie Saint Etienne w eliminacjach Ligi Europy, a później wyszedł z fazy grupowej (Elfsborg, Standard Liege, RB Salzburg), gdzie dwukrotnie uległ tylko tym ostatnim. W 1/8 odpadł z Fiorentiną, więc już tu można doszukać się podobieństw z Lechem. W lidze zajął dobre, piąte miejsce i awansował do pucharów. W sezonie 14/15 już mu tak dobrze nie szło i odpadł w 3 rundzie z Ruchem Chorzów. W lidze jego zespół był dopiero 8. Po bardzo słabym początku kolejnego sezonu został zwolniony, w tym samy miesiącu przejął kadrę Danii do lat 21. Awansował do finałów Młodzieżowych Mistrzostw Europy 2017, gdzie wygrał tylko z Czechami i odpadł po fazie grupowej. Później eliminacje w jednej grupie z Polską, mimo braku choćby jednego zwycięstwa z naszą kadrą awans z pierwszego miejsca, na samym turnieju również tylko faza grupowa. Choć to akurat głównie wina systemu tych rozgrywek, gdzie w fazie pucharowej grają tylko 4 drużyny, a Dania zajęła drugie miejsce w grupie. Po tym turnieju został szkoleniowcem Broendby, klubu z dużymi ambicjami, jednakże mającego ogromną konkurencję w postaci FC Midtjylland i FC Kopenhaga. Sezon 19/20-w pucharach problemy z Interem Turku i Lechią Gdańsk, odpadnięcie z FC Basel. W lidze jedynie 4 miejsce, brak awansu do Europy. Sezon 20/21-najlepszy w jego karierze, sensacyjne mistrzostwo zdobyte po 16 latach. W sezonie 21/22 ponownie 4 miejsce, do tego bardzo słaby występ w Lidze Europy i ostatnie miejsce w grupie. W tym sezonie Broendby zaliczyło także serię 10 meczów z rzędu bez zwycięstwa (7 porażek z rzędu!). Ostatni sezon w jego poprzednim klubie to ponowne odpadnięcie z FC Basel i zwolnienie w listopadzie 2022 roku.
Nadzieje i obawy
Jak widać jest to trener z dosyć ciekawym życiorysem, naznaczonym jednak kilkoma poważnymi wtopami. Warto wspomnieć że w Pucharze Danii dwukrotnie odpadał z klubami z niższych lig, w sezonie 22/23 odpadł po przegranej 0-4 z trzecioligowcem. To człowiek który nie wywróci do góry nogami Lecha, ciężko w sumie by taki w ogóle tu trafił. Ceni się jego relacje z młodzieżą i samymi zawodnikami, którzy wielokrotnie chwalili Frederiksena w mediach. Prowadzi kluby przynajmniej kilka lat, a długoterminowe projekty się ceni. Nie brakuje mu entuzjazmu do pracy, choć akurat Rumakowi też go nie brakowało. Natomiast brakuje mu sukcesów i trofeów, na papierze nie jest to progres w porównaniu do Johna van den Broma. Nie ma on także doświadczenia w prowadzeniu klubu za granicą, a presję podobną do tej w Poznaniu mógł czuć tylko w Broendby, a tu wymagania są i będą duże. Kolejny minus to brak prowadzenia klubu przez długi czas. Frederiksen nie pracował od półtorej roku, rzekomo miał wtedy odpoczywać i podróżować. Pozostaje tylko pytanie dlaczego w takim razie nie zatrudniono go już zimą? Argument, że przez te pół roku poznaje Lecha kompletnie do mnie nie trafia. Mógł to zrobić podczas obozu przed rundą wiosenną, być może nie przeżywalibyśmy teraz takiego marazmu jaki ma miejsce od lutego. Ale do tego trzeba by myśleć z wyprzedzeniem, z czym w Lechu jest od zawsze problem. Latem przebudowie musi i zapewnie ulegnie kadra, bo wielu piłkarzy z tej drużyny się już wypaliło lub będzie chciało odejść. Duńczyk będzie musiał umiejętnie zarządzić jej przebudową, mając za kompana Tomasza Rząsę, może to wyjść różnie. Tymbardziej niepokojące są informacje, jakoby Rząsa miał także kompletować sztab szkoleniowy na przyszły sezon.
Podsumowując, włodarze Lecha zatrudnili szkoleniowca który może wiele Lechowi dać, ale również może z nim stracić. To opcja ryzykowna, choć z drugiej strony pytanie czy ktoś lepszy podjąłby teraz pracę w Poznaniu. Zalety i wady tego trenera prezentują się następująco:
Zalety:
- Chęć powrotu do pracy i spory entuzjazm
- Chęć pracy za granicą
- Mistrzostwo Danii i awans do 1/8 LE
- Umiejętność wprowadzania młodych zawodników
- Obserwacja klubu przez ostatnie miesiące
- Długoterminowe projekty
Wady:
- Liczne kompromitacje w karierze
- Słabe wyniki w pucharach
- Brak wielu trofeów
- Trener „wygodny” dla zarządu
- Brak pracy przez długi okres czasu
- Przebudowa kadry już na początku jego pobytu (sytuacja niezależna od samego trenera)
- Brak doświadczenia w pracy pod taką presją
Plusów i minusów jest sporo, więc opinie są i będą różne. Ja daję Frederiksenowi czas, a za parę miesięcy przekonamy się czy były trener Broendby wyciągnie Lecha z nijakości i apatii, czy również i jego ona pochłonie, a nam sprawi kolejne przykre momenty w 2024 roku.
Zwyczajny Kibic